Dat letselzaken met veel emoties gepaard gaan, is natuurlijk een open deur intrappen. Het feit dat het slachtoffer na erkenning van de aansprakelijkheid zijn/haar schade moet bewijzen, leidt naar mijn ervaring vaak tot secundaire victimisatie. Hoe vaak hoor ik een slachtoffer niet verzuchten: “waarom moet ik steeds van alles uitleggen en aantonen, ik heb toch geen schuld aan dit ongeval?” Het bewijsrecht roept bij slachtoffers vaak het gevoel op dat ze niet serieus worden genomen of zelfs niet worden geloofd. En dat gevoel staat dan in de weg aan de verwerking van hetgeen het slachtoffer is overkomen en om zich te kunnen richten op een nieuwe, andere toekomst.
Voor de behandelaar bij de verzekeringsmaatschappij is dit ook geen gemakkelijke situatie. Hoe breng je een negatieve boodschap over aan iemand die een hele ingrijpende gebeurtenis heeft meegemaakt? Hoe ga je om met de reactie van een advocaat dat hij/zij “niets met het beleid van de verzekeringsmaatschappij te maken heeft”, terwijl van jou als behandelaar wordt verwacht dat je dat wel uitvoert?
